ΚΑΠΟΤΕ

Κάποτε που η μάνα έφτιαχνε τηγανίτες για πρωινό.
Κάποτε που είχαμε μόνο ένα τετράδιο και το χωρίζαμε σε θέματα για να χωρέσουν όλα τα μαθήματα.
Κάποτε που το μολύβι «έλιωνε» μέχρι να αγοράσουμε άλλο
Κάποτε που για σβηστήρα πλάθαμε μπαλίτσες την ψίχα του ψωμιού.
Κάποτε…
Κάποτε που τα μικρότερα παιδιά της γειτονιάς φορούσαν τα ρούχα αυτών που είχαν μεγαλώσει.
Κάποτε που κάθε απόγευμα τα πεζοδρόμια έξω από τα σπίτια, γέμιζαν με σκαμνάκια.
Κάποτε που όλη η γειτονιά ήταν μια «μεγάλη οικογένεια».
Κάποτε…
Κάποτε που οι λαμαρίνες τα Χριστούγεννα και το Πάσχα πηγαινοέρχονταν από τις νοικοκυρές στο φούρνο, γεμάτες κουραμπιέδες και μελομακάρονα.
Κάποτε που από βραδύς την παραμονή των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς ο πατέρας έκανε ψιλά για τα παιδιά που θα έρχονταν για τα Κάλαντα.
Κάποτε που τις Απόκριες ντυνόμασταν «μπούλες», με ότι είχε το μπαούλο.
Κάποτε…
Κάποτε που κάθε Κυριακή ήταν γιορτή, με όλη την οικογένεια μαζεμένη γύρω από το Κυριακάτικο τραπέζι.
Κάποτε που κάθε Κυριακή απόγευμα φοράγαμε τα καλά μας, ανεβοκατεβαίναμε την Παπαστράτου και μετά καταλήγαμε στο Πάρκο.
Κάποτε που τα καλοκαιρινά σινεμαδάκια γέμιζαν.
Κάποτε που περνούσαμε «αξέχαστες στιγμές» στο ταπεινό ταβερνάκι με το τζουκ-μποξ.
Κάποτε που τα πάρτυ στα σπίτια ήταν η καλύτερη διασκέδαση.
Κάποτε…
Κάποτε που κάθε σπιτικό είχε τον κήπο του, τα κηπευτικά του, τα ζωντανά του.
Κάποτε που οι πόρτες μας ήταν μόνιμα ξεκλείδωτες και τα κλειδιά τους κάτω από το χαλάκι.
Κάποτε που ο καθένας έδινε στον φτωχό ένα πιάτο φαΐ, ένα δέμα με ρούχα, ένα μπουκάλι λάδι, λίγα αυγά.
Κάποτε που μας ένοιαζε για τον διπλανό μας.
Κάποτε…
Κάποτε που το μαγκάλι ζέσταινε όλο το σπίτι.
Κάποτε που μας έλεγαν παραμύθια σε συνέχειες, με κάποιους «Άθλιους», κάποιου Ουγκώ, με κάποιον «Καπετάν-Μιχάλη», κάποιου «Καζαντζάκη».
Κάποτε που διαβάζαμε για να μας πάρει ο ύπνος.
Κάποτε…
Κάποτε που στα σπίτια ζούσαν και οι γιαγιάδες και οι παππούδες.
Κάποτε που παίζαμε στις αλάνες.
Κάποτε που κάναμε φίλους καρδιακούς.
Κάποτε που ζητούσαμε και μια «συγνώμη».
Κάποτε…
Κάποτε…
Κάποτε που είμαστε ΑΝΘΡΩΠΟΙ!!!

ΔΑΝΕΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ
ευχαριστω γιαννη