Συμπεράσματα από τη πρώτη απεργία στη προβλήτα της Cosco

Του Σταύρου Μαλαγκονιάρη

Η πρώτη απεργία στην προβλήτα της Cosco στον Πειραιά έχει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητη και προσφέρεται για μελέτη και συμπεράσματα.

Είναι γεγονός ότι από πολύ νωρίς το πρωί της Παρασκευής 18/7, η είδηση ότι ξεκίνησε κινητοποίηση- στάση εργασίας, ήταν η πρώτη πληροφορία- των εργαζόμενων προκάλεσε αίσθηση.

Όχι γιατί είχε πιστέψει κανένας τα λόγια των κυβερνητικών παραγόντων για τον «εργασιακό παράδεισο των χιλιάδων θέσεων εργασίας» στην προβλήτα της κινέζικης εταιρείας αλλά επειδή στο παρελθόν κάθε συνδικαλιστική προσπάθεια είχε «χτυπηθεί» εν τη γενέσει της.

Κάποια δημοσιεύματα ανέφεραν ότι όλα ξεκίνησαν μετά από αντεγκλήσεις κάποιων εργαζόμενων με στέλεχος της εταιρείας, που «μισθώνει» προσωπικό στη Cosco και έφυγαν για να επιστρέψουν «συνοδευόμενοι με «φουσκωτούς με μαύρα».

Δεν αποκλείεται. Πολλά γεγονότα της ιστορίας ξεκίνησαν από ασήμαντες αφορμές.

Εδώ, το θέμα είναι ότι ακολούθησαν στη «στάση εργασίας» ΟΛΟΙ οι εργαζόμενοι και από τις δύο βάρδιες που συναντήθηκαν στον χώρο. Και αυτό δεν συμβαίνει ΠΟΤΕ για ασήμαντες αφορμές.
Αμέσως, έφτασαν εκπρόσωποι συνδικαλιστικών οργανώσεων του λιμανιού, της Ομοσπονδίας Υπαλλήλων Λιμανιών Ελλάδας (ΟΜΥΛΕ) και του Εργατικού Κέντρου Πειραιά.

Η διαπίστωση ήταν κοινή: Υπήρχε μια αυθόρμητη κινητοποίηση, χωρίς συγκροτημένο πλαίσιο αλλά κανένας από τους εργαζόμενους δεν την αμφισβητούσε ή έδειχνε να θέλει να μπει για δουλειά. Και αυτό δεν θα συνέβαινε εάν οι εργαζόμενοι δεν καταλάβαιναν ότι τώρα ήταν η ευκαιρία να βελτιώσουν κάπως τις συνθήκες δουλειάς τους.

Εκεί έγινε μια άτυπη συνέλευση των εργαζόμενων, μετατράπηκε η «στάση εργασίας» σε απεργία- "μέχρι να πάρουμε απαντήσεις"- και διαμορφώθηκε μια λίστα αιτημάτων, όλα, ένα προς ένα, αποκαλυπτικά της κατάστασης, που βιώνουν οι εργαζόμενοι (το αναλυτικό ρεπορτάζ του Pireas2day.gr είναι εδώ) και εξηγούν τη μαζική συμμετοχή.

Συνδικαλιστές εξήγησαν στους εργαζόμενους ότι θα είναι στο πλευρό τους, όχι για να τους καθοδηγήσουν (ή να τους «καπελώσουν»- αν προτιμάτε) αλλά για να τους βοηθήσουν νομικά σε ότι χρειαστούν.
Εκεί τέθηκε και το θέμα της δημιουργίας σωματείου.

Οι απεργοί παρέμειναν στις θέσεις τους ακόμα και το βράδυ της Παρασκευής προς το Σάββατο όταν έφτασαν διμοιρίες των ΜΑΤ και την άλλη μέρα διαπίστωσαν ότι πέτυχαν να γίνουν δεκτά πολλά από τα ΔΙΚΑΙΑ αιτήματά τους (για να διαβάσετε το ρεπορτάζ του Pireas2day.gr πατήστε εδώ)

Κάποτε ένας καλός φίλος έλεγε, χαριτολογώντας, ότι «η επανάσταση των λαών θα ξεκινήσει από ένα χαμένο πέναλτι».

Εδώ μπορεί η «επανάσταση» να μην ξεκίνησε από ένα χαμένο πέναλτι αλλά από έναν… καβγά και κάποιοι εργαζόμενοι να φώναξαν και κάποιους γνωστούς τους για…. συμπαράσταση ή για «τσαμπουκά», αν θέλετε.

Το θέμα μας, όμως, δεν είναι εκεί. Η ουσία βρίσκεται στο ότι όταν αποφασίστηκε να γίνει κινητοποίηση, μπήκαν όλοι οι εργαζόμενοι στην απεργία, συμμετείχαν διεκδικώντας πλαίσιο αιτημάτων, που καθόρισαν οι ίδιοι, και διαπίστωσαν ότι μόνο με αυτό τον αγώνα τους θα μπορούσαν να κερδίσουν κάποια από αυτά βελτιώνοντας τις συνθήκες εργασίας τους.

Αυτό είναι και το βασικό συμπέρασμα: Ο μόνος δρόμος για να καλυτερέψουμε την ζωή μας, είναι ο δρόμος των αγώνα και των διεκδικήσεων.